Het topstuk van… collega Carmen | Museum Schokland achter de schermen

Museum Schokland herbergt een rijke collectie, van archeologie tot kunst. In deze rubriek ‘Het topstuk van…’ geven we het woord aan de medewerkers van het museum. Wat is hun rol binnen het museum en welk object is voor hen van grote betekenis? Collega Carmen Stouten vertelt over een bijzondere plaats op het museumterrein.

“Het is ontzettend moeilijk om één favoriet object uit de collectie van Museum Schokland te moeten kiezen. Alle objecten hebben hun geschiedenis en een plek in het verhaal van Schokland. Daarom kies ik voor een favoriete plek. Dat is onder de kastanjeboom, naast de kerk.

De Waterstaatkerk uit 1834 is het oudste gebouw in de Noordoostpolder en alleen daarom al bijzonder. Neem daarbij dat de kerk een stille getuige is geweest van de laatste 25 jaar bewoning door de Schokkers op het eiland. De kerk heeft in de jaren ’30 de verandering gezien van Zuiderzee naar IJsselmeer om nog geen tien jaar later de polder te zien droogvallen.

Achter de kerk, onder de kastanjeboom, kijk je zelf, over het palenscherm, uit over dat polderland: de voormalige zeebodem. Tegenwoordig gaat daar de strijd met het water nog altijd door. Nu niet meer tegen de overvloed aan water, maar tegen de droogte. Door het droogvallen van de polder is het eiland aan het inklinken. Door de oostkust van het eiland nat te houden – de hydrologische zone – probeert men het inklinken tegen te gaan. Veel vogels hebben in dit natte gebied hun thuis gevonden of doen Schokland in de herfst en lente aan tijdens hun trektocht naar elders. Staand onder de kastanjeboom denk ik vaak aan de geschiedenis, die hier nog zo voelbaar is.” (Tekst gaat verder onder de foto.)

“Mijn naam is Carmen. In het museum ben ik coördinerend medewerker publieksontvangst en beheer ik de museumwinkel. Het is een veelzijdige en uitdagende functie. Samen met een klein maar heel fijn team van collega’s draag ik zorg voor een prettig museumbezoek, voor al onze bezoekers. Of iemand een kort of lang bezoek brengt; of iemand alleen is of met een hele groep; iedere bezoeker is even belangrijk.

Hoewel mijn werk zich vooral achter de computer afspeelt zit ik heel graag af en toe achter de kassa. Met regelmaat ontstaan er verrassende gesprekken. Zo zal ik de toevallige ontmoeting met de kinderen en kleinkinderen van Jan Schuurman, de laatste lichtwachter op de Zuidpunt, niet snel vergeten. De familie Schuurman woonde van 1928 tot 1941 in de pastoriewoning, de woning die aan de kerk grenst. Mijn favoriete plek op het museumterrein was hun achtertuin!”